Είδα φως και μπήκα...

Μπεστ βιουντ γουίθ Μοτζίλα Φάιρφοξ

8.1.07

Εγώ ο παλιός έγινα αρούρι???

Οικογένεια, φίλοι, όχι και τόσο φίλοι, έχουν πια ένα blog. Δεν μπορούσα εγώ να μείνω στην απ'έξω.

Πάντα ήμουν πρωτοπόρος σε ό,τι έχει να κάνει με την τεχνολογία. Πάντα είχα gadgetάκια πρώτης τα οποία έβρισκα στο internet, είχα τα καλύτερα και τα πιο νέα προγράμματα για τα πάντα, τα computers τα έλυνα και τα έδενα και ξαφνικά... είχαν οι πάντες blog κι εγώ...? εγώ?

Ανακάλυψα με φρίκη ότι είχα μείνει ΠΙΣΩ.

Κάτι ο χρόνιος εθισμός στο internet και η προσπάθεια απεξάρτησής μου, κάτι η γκρίνια της μάνας μου που τότε δεν καταλάβαινε την χρησιμότητα/χαρά του παγκόσμιου ιστού, κάτι τα σχόλια των φίλων για το κόλλημά μου, με έκαναν να χρησιμοποιώ τη σύνδεσή μου μόνο για τα απαραίτητα.

Αποφάσισα λοιπόν να ξαναχαθώ στα βάθη του net, να αφήσω πίσω μου τον τρισδιάστατο κόσμο και να ξαναβρεθώ στην οικεία ποικιλομορφία (παράδοξο για έναν κόσμο με λιγότερες διαστάσεις) της e-ζωής.

Άκουσα πολλά για τον κόσμο των blogs. Για την σωστή δουλειά που κάνουν κάποιοι, για την τρέλα που κουβαλούν κάποιοι άλλοι, για την εξυπνάδα, την βλακεία, την σοβαρότητα, την πλάκα.

Προσωπική άποψη δεν έχω, blogs δεν έχω διαβάσει ποτέ (αν εξαιρέσουμε κάνα-δυο που με έχει βάλει κάποιος να διαβάσω με το ζόρι, και φυσικά καμία μνήμη αυτών δεν έχω), να σας πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω και τον λόγο ύπαρξής τους. Θα προσπαθήσω να καταλάβω εκ των έσω λοιπόν, να δω προς τί η πολύωρη ενασχόληση ορισμένων με αυτά και φυσικά να είμαι σε θέση να λέω περήφανα:

ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ BLOG!